It's just me having tea with Lenore

If you squirm at the Conqueror Worm

This is no place for thee

Or if you fright at the mere site

Of the corpse of my Annabel Lee

If you fear there's something you hear

A heart beating under the floor

Still your heart, there's no need to start

It's just me having tea with Lenore 

Mona Maxwell, 17 lat, klasa 3c, zajęcia obowiązkowe:  matematyka, angielski, łacina, fizyka (rozszerzenie), chemia  (rozszerzenie), biologia  (rozszerzenie), zajęcia artystyczne, wf (zwolniona), historia (podstawa), wos  (podstawa), wok. Zajęć dodatkowych brak.

Skrócone CV

Problem polega na tym, że moje życie robi absolutnie wszystko, by uniknąć ciekawych wydarzeń i dramatycznych zwrotów akcji. 

Urodziłam się siedemnaście lat temu w Nowym Orleanie, w standardowej rodzinie z zamożnej klasy średniej. Większość uwagi moich rodziców skupiała na sobie najstarsza Rowan (ulubienica publiczności, prymuska i lodołamaczka serc większości okolicznych samców w wieku 10-20 lat) i rok od niej młodszy Rob (którego życiowym celem stało się zaliczenie jak największej ilości głupich rzeczy, które może zrobić nastolatek - póki co, jego największe życiowe osiągnięcia to wylądowanie w szpitalu z ciężkim zatruciem alkoholowym, dwie doby odsiadki w areszcie za próbę kradzieży w sklepie i zbrzuchacenie Bessy Collins z równoległej klasy). Prawdę mówiąc, moi szanowni rodziciele odetchnęli z ulgą widząc, że ich najmłodsza pociecha woli towarzystwo książek, niż lokalnego Młodzieżowego Koła Niszczycieli Wątroby, a najmocniejszym trunkiem, po jaki sięga jest herbata parzona z podwójnej porcji fusów. 

Wyprowadziliśmy się z miasta krótko przed huraganem (brat narzekał, że pozbawiliśmy go punktów swagu, które mogła mu dać tylko wielka, życiowa tragedia). Szybko udało nam się ułożyć życie na nowo - Rowan poszła do collage'u, Rob zatrudnił się w pobliskim warsztacie samochodowym, a zapracowani rodzice nawet nie zauważyli, że ich najmłodsza córka od miesięcy nie wychodzi z domu, uwiwszy sobie w pokoju przytulne gniazdko otoczone książkami, komiksami i kubkami po herbacie. 

Przynajmniej dopóki nie dostali oficjalnego zawiadomienia o skreśleniu mnie z listy uczniów. Mimo, że już od dobrych kilku lat chodziłam do szkoły tylko po to, by wyrobić niezbędne minimum zajęć, a resztę usprawiedliwiając lewymi zwolnieniami od zaprzyjaźnionego lekarza, trochę to nimi wstrząsnęło. 

Niestety, nie dali sobie wytłumaczyć, że to wcale nie tak, że porzuciłam edukację (w końcu kilka godzin dziennie spędzałam nad zadaniami z fizyki, matematyki i chemii, a takie bzdety jak historia czy geografia przecież i tak mi się do niczego nie przydadzą, więc można to potraktować bardziej jako zbiór ciekawostek do rozwiązywania krzyżówek, niż poważny przedmiot szkolny), a towarzystwo rówieśników mnie męczy (sporo było w tym mojej winy - w końcu nie obchodziły mnie tak poważne kwestie jak ta, kto wygrał ostatni mecz koszykówki, z kim umawia się Adam Rynolds z dziewiątej, jaki błyszczyk najlepiej wybrać na imprezę, czy kiedy jest najnowszy koncert popularnego ostatnio zespołu). Zaprowadzili mnie więc do psychologa, który kazał mnie socjalizować, choćby na siłę i tak oto wylądowałam tutaj. Mam nadzieję, że to nie okaże się naprawdę złym pomysłem... 

Garść (bez)użytecznych faktów 

~ uwielbiam oglądać filmy i czytać komiksy tylko po to, żeby wyłapywać w nich naukowe nieścisłości (przez co wszyscy lokalni wielbiciele Gwiezdnych Wojen i Marvela pałają do mnie skwierczącą nienawiścią). 

~ mam upośledzony zmysł smaku, przez co traktuję jedzenie bardziej jak czynność fizjologiczną, niż przyjemność. Często o posiłkach przypomina mi dopiero kręcenie się w głowie. 

~ w związku z powyższym jestem w stanie wypić duszkiem litr wódki (to, że grozi mi to zwymiotowaniem jelit jest inną kwestią). Rzadko kiedy zależy mi na zaimponowaniu towarzystwu do tego stopnia, żeby to zrobić. 

~ kiedy mam doła, czytam wiersze Poego i Baudelaire'a.  

~ szybko odkryłam, że korzystniej jest być uważanym za dziecko, niż dorosłą, dlatego większość sukienek kupuję w dziale dziecięcym ( zresztą, wzrost 150cm w kapeluszu i na szczudłach nie daje mi większego wyboru), a maluję się tylko wtedy, gdy chcę wyglądać na starszą. Unikam alkoholu i narkotyków (nie lubię substancji, które zaburzają mi świadomość), papierosów (pokolenie wyglądające seksownie z papierosem wymarło razem z Audrey Hepburn) oraz imprez (które są koszmarnie nudne dla trzeźwych ludzi). Seks uważam za całkiem miły, ale koszmarnie kłopotliwy i niehigieniczny.  

~ nie lubię nikogo, ale też rzadko kiedy pałam do kogoś poważną niechęcią. Nie mam nic do ludzi, o ile trzymają się ode mnie na dystans. 

~ w przyszłości chciałabym dostać się na MIT. Fakt, że wszyscy uważają mnie za edukacyjną porażkę wcale mnie do tego nie zraża. 

(zdjęcia sponsoruje http://enimie.tumblr.com oraz http://littlemorigirl.tumblr.com, cytat pochodzi z Graveyard picnic Voltaire. Serdecznie zapraszam do wątków! ^_^)