You are the loneliest girl in the world

ELIZABETH  `EFFY ` STONEM
∗Urodzona siedemnaście lat temu.∗ Anarchistka z powołania.∗

∗Ukochana siostrzyczka∗ Przykładna córeczka tatusia. ∗ 
∗ Uczennica  John Cabot CTC, klasy 3a.  ∗  
∗ Zajęcia rozszerzone: historia, wos. ∗ 
∗ Podobno Najpopularniejsza dziewczyna w szkole.∗

Przytul mnie, bo się rozpadam, rozlatuje na czynniki pierwsze, jony, atomy i Bóg wie co jeszcze. Nigdy dobra z przedmiotów ścisłych nie byłam

Mieli być kimś, a nie bandą pieprzonych dzieciaków sądzących, że są w stanie odmienić świat. Anarchia w ich ustach brzmi tak kurewsko śmiesznie, aż rozbolał ją brzuch. Pomioty szatana, niegodne naśladowania, a i tak ludzie podążali za nimi jak stado bezmyślnych owiec, prosto na ścięcie. Naiwne stworzenia śmiało nazywające się ludźmi, karykatury niemo poruszające ustami, myślące, że ktokolwiek coś zrozumiał, ślepi i głusi na wszystko, stworzeni do pieprzenia od rzeczy, banda sadystów, świętych egoistów.  A ona stojąca na samym czele tej hołoty idiotów. Młoda kobieta rozpadająca się na twoich oczach, rozkładająca się z własnej woli, uśmiechająca się kpiąco, zadziwiająco piękna. Milcząca, niedostępna, aczkolwiek niezwykle pociągająca. Największa grzesznica z nich wszystkich, lepsza od innych, przecież pierwsza opuściła jaskinię, nim reszcie ten pomysł wpadł do tych wypchanych watą bądź gazetami, względnie pustych  łbów. Szalona, pierdolona wariatka, doskonałe dzieło szatana, może być z siebie dumny. 

A pomyśleć, że zaczęło się siedemnaście lat temu, 9 października, podczas jednej z takich nocy, jak ta dzisiejsza. Pochmurne niebo, jak zawsze nad Anglią, zbyt wiele wypowiedzianych słów i rozlanego po białym dywanie wina, na którym wciąż są plamy, choć matka szorowała je tysiące razy na kolanach, klnąc cicho pod nosem siebie i swoją głupotę. A pomyśleć, że państwo Stonem, przez krótki okres czasu marzyli wspólnie o sielankowym życiu, z gromadką wrzeszczących bachorów, biegających po małym domku na przedmieściach. A zamiast tego na świecie pojawił się Tony, następnie ona. Większej tragedii wyobrazić sobie nie umieli i może dlatego, od tamtej pory pieprzyli się od święta, przy zapalonym świetle, a i tak żadne z nich nie potrafiło dokończyć roboty. Ten dzień gdy zapytała ich o to skąd się biorą dzieci, wyglądali wówczas jak para nastolatków nakrytych na próbach pieprzenia w sypialni rodziców. Jej drżał głos gdy próbowała swej córce wbić do głowy historyjkę o pszczółkach i kwiatkach, jemu zaś wpadł do głowy pomysł z uniwersalnym bocianem i pieprzoną kapustą. Tony stał obok i zachodził się do łez obserwując te bezradne poczynania kogoś, kogo powinni kochać bez granic. Ona nigdy nie zaznała miłości, jakby to uczucie było tylko oczywistym wymysłem pieprzonych poetów, którzy chcieli czymś urozmaicić swe dzieła. Czy rodzice się kochali? Może, a jeśli to było bardzo dawno temu, nim ogromne oczy dziewczęcia ujrzały pierwsze promienie wschodzącego słońca. Dziś jest córką ekscentryka i despoty oraz puszczającej się jak tania dziwka kobiety. Nie darzy ich nawet odrobiną szacunku, a jedyną osobą, dla której wytrzymuje w tym popieprzonym domu wariatów jest ukochany braciszek, Tony. Jej światełko w tunelu. To on zawsze ratuje jej tyłek, kryje przed rodzicami, wymyśla niestworzone historie, to on podtrzymuje jej włosy gdy po imprezach lub w trakcie nagle musi pozbyć się zawartości swego żołądka i zawsze szepcze do ucha, że będzie dobrze. A czego panienka Stonem bardziej potrzebuje niż nieustannych zapewnień o szczęśliwym zakończeniu? 

Tony, kurwa oddawaj butelkę! Skręta też mógłbyś mi podać kochany braciszku...

Elizabeth, przepraszam Effy ze względnie grzecznej dziewczynki, skaczącej po drzewach, bawiącej się lalkami, a właściwie urywającej im głowy wyrosła na siedemnastolatkę pozbawioną jakichkolwiek zasad moralnych. Masochistka, bezbożnica, anarchistka, mówiąca ludziom to co chcą usłyszeć, jakby czytała w ich popieprzonych myślach. Obserwująca z boku, lecz zawsze obecna. Obojętna na wszystko, jakby wyprana z uczuć, choć tak naprawdę kto wie co tli się w jej głowie? Ukryta za grubym pancerzem, mała dziewczynka w ciele niemal dorosłej kobiety. Potrafiąca milczeć przez kilka dni, ewentualnie tygodni, gryząca swe wargi do krwi i wbijająca paznokcie  w bladą skórę. Złośliwa bestia, uparta cholernie, dumna jak nikt jeszcze. Mająca miliony pomysłów na minutę, dążąca do ich realizacji. Nie potrafi skupić się jednak na jednej czynności, często zdarza jej się coś mówić i urwać w połowie gdyż nagle coś genialnego wpadnie jej do ślicznej główki. Roztrzepana, zagubiona w swym życiu jak w labiryncie, choć podobno to ona, sama układała jego rozkład. Zawsze osiągnie to czego pragnie, nawet jeśli musi przy tym kroczyć po trupach. Nie przeszkadza jej wykorzystywanie innych, w jakimkolwiek znaczeniu. Może zaciągnąć, niekoniecznie do łóżka pięć minut wcześniej poznanego mężczyznę. Zabijająca swój organizm od środka, czym tylko się da. Papierosami, dragami, alkoholem. Twierdzi, że umrze młodo i dąży do tego zaciekle.Podobno przerażająca, ale trudno wierzyć tylu, rozmaitym plotkom. Kij wam w ryj. Ileż razy to słowo cisnęło jej się na usta do tego stopnia, że chyba powinna wydziergać je sobie na czole. Żyje w przelocie. Codziennie pruje po autostradzie w swym( tak naprawdę należącym do ojca, ale nikt nie musi o tym wiedzieć, on również) rozkładającym się jeepie, aż płuca zaczynają rwać ją z bólu. Nie mówcie jej, że nigdy tego nie próbowaliście, na siłę wepchnie was do swojego auta i przewiezie w taki sposób, że prędko nie zechcecie wsiąść do samochodu. To pozwala poczuć jej się wolną, nareszcie i prawdziwie wolną. W swym małym królestwie bywa rzadko, ale jeśli już tam się pojawi to doprowadza sąsiadów do szaleństwa, a od kiedy ojciec nie mieszka już z nimi, a matki częściej nie ma niż jest, nikt nie wleci jej do pokoju klnąc i wyrywając gniazdka ze ściany by wreszcie nastała cisza. Głośna rockowa muzyka zazwyczaj wydobywa się z głośników jej odtwarzacza, a ona jedynie siedzi paląc papierosy na podłodze usłanej połową swej szafy. Czasami płacze, gdy Tony`ego nie ma w pobliżu. Wie, że on zrobiłby dla niej wszystko, nienawidzi go martwić, jakby samo mówienie o swoich problemach miało go zabić. Jest on jedyną osobą, której ufa i naprawdę nie wyobraża sobie życia bez kochanego braciszka. Jak wyglądałyby ranki bez oglądania go w różowych bokserkach? 

Ona*Wspomnienia*Dodatkowo*
TONY ~COOK~FREDDIE

______________________________________
Jest i Effy! Bez niej blog byłby nie możliwy. W między czasie zapewne dorobię Chrisa, tak zmartwychwstanie mój kochany <3 Przechodząc do konkretów. Wita was jedna z administratorek ( NADAL NIE WIEM JAKIM CUDEM, JAK TO SIĘ STAŁO?!). W imieniu i nazwisku znajdziecie odnośnik do filmiku z yt. Na gifach oczywiście Kaya. Karta dawno temu znalazła się na innym, nie istniejącym (chyba) już blogu i została przerobiona na potrzeby tego. Postać nie jest zupełnie taka jak w serialu, wiele szczegółów mi pewnie umknęło, ale to przez to, że oglądałam to bardzo dawno temu. Karta będzie ulegała zmianie, jest tymczasowa gdyż cierpię na brak weny.